نورون ها و نقش آنها در سیستم عصبی

چگونه نورون ها اطلاعات را در سراسر بدن انتقال می دهند

نورون یک سلول عصبی است که پایه ساختمان اصلی سیستم عصبی است. نورون ها به روش های مختلفی از سلول های دیگر بدن انسان شبیه هستند، اما تفاوت های کلیدی میان نورون ها و سلول های دیگر وجود دارد. نورون ها برای انتقال اطلاعات در سراسر بدن تخصص دارند.

این سلول های بسیار تخصصی عصبی مسئول برقراری ارتباط در هر دو شکل شیمیایی و الکتریکی هستند.

همچنین چند نوع مختلف نورون مسئول وظایف مختلف در بدن انسان وجود دارد.

نورون های حسی اطلاعات را از سلول های گیرنده حساس در سراسر بدن به مغز منتقل می کنند. نورونهای حرکتی اطلاعات را از مغز به عضلات بدن منتقل می کنند. اینترنورون ها مسئول برقراری ارتباط بین نورون های مختلف در بدن هستند.

سلول های عصبی در مقابل سلول های دیگر

شباهت با سلول های دیگر:

تفاوتهایی که موجب ایجاد نورونها می شوند:

ساختار یک نورون

سه قسمت اصلی نورون وجود دارد : دندریت ها، بدن سلولی و آکسون. با این حال، همه نورون ها تا اندازه ای بر اندازه، شکل و خصوصیات بسته به عملکرد و نقش نورون متفاوتند.

برخی از نورونها دارای شاخه های دندریتیک اند، در حالی که دیگران برای دریافت اطلاعات زیادی از آنها بسیار متمایز هستند. برخی از نورون ها دارای آکسون های کوتاه هستند، در حالی که دیگران می توانند بسیار طولانی باشند. طولانی ترین آکسون در بدن انسان از پایین ستون فقرات به انگشت پا بلند می شود و تقریبا طول آن حدود 3 فوت است!

پتانسیل های عمل

چگونه نورون ها اطلاعات را دریافت و دریافت می کنند؟ برای اینکه نورون ها برای برقراری ارتباط، آنها نیاز به انتقال اطلاعات هر دو درون نورون و از یک نورون به سمت دیگر دارند. این فرایند از هر دو سیگنال الکتریکی و همچنین فرستنده های شیمیایی استفاده می کند.

دندریت های نورون اطلاعاتی از گیرنده های حسی یا سایر نورون ها دریافت می کنند. این اطلاعات سپس به بدن سلول و به آکسون منتقل می شود. هنگامی که اطلاعات به آکسون وارد می شود، طول آکسون در شکل سیگنال الکتریکی شناخته شده به عنوان یک پتانسیل عمل حرکت می کند .

ارتباط بین سیناپس ها

هنگامی که یک ضربه الکتریکی به پایان آکسون رسیده است، اطلاعات باید در فاصله شکاف سیناپسی به دندریت های نورون مجاور منتقل شود.

در برخی موارد، سیگنال الکتریکی می تواند تقریبا بلافاصله شکاف بین نورون ها را به هم متصل کند و در مسیر حرکت خود ادامه دهد.

در موارد دیگر، انتقال دهنده های عصبی برای ارسال اطلاعات از یک نورون به بعد لازم است. انتقال دهنده های عصبی پیام های شیمیایی هستند که از پایانه های آکسون آزاد می شوند تا از شکاف سیناپسی عبور کنند و به سایت های گیرنده دیگر نورون ها برسند. در فرآیند شناخته شده به عنوان جذب مجدد، این انتقال دهنده های عصبی به محل گیرنده متصل می شوند و توسط نورون دوباره جذب می شود تا استفاده مجدد شود.

انتقال دهنده های عصبی

انتقال دهنده های عصبی بخش مهمی از عملکرد روزمره ما هستند. دانشمندان بیش از 100 نفر از این پیام های شیمیایی را شناسایی کرده اند.

هر کدام از این انتقال دهنده های عصبی به بدن تاثیر می گذارد. چه اتفاقی می افتد وقتی بیماری یا داروها با این پیام های شیمیایی مواجه می شوند؟ در زیر تنها چندین انتقال دهنده عصبی مهم است، اثرات شناخته شده و اختلالاتی که با آنها ارتباط دارد.

استیل کولین: مرتبط با حافظه، انقباضات عضلانی و یادگیری است. کمبود استیل کولین در مغز با بیماری آلزایمر همراه است.

Endorphins: مرتبط با احساسات و درک درد. اندورفین ها در پاسخ به ترس یا تروما منتشر می شوند. این پیام های شیمیایی مشابه مواد مخدر مانند مورفین هستند اما به طور قابل توجهی قوی تر هستند.

دوپامین: با تفکر و دلپذیری همراه است. بیماری پارکینسون یکی از بیماری های ناشی از اختلالات دوپامین است. پزشکان ممکن است داروهایی را تجویز کنند که می توانند فعالیت دوپامین را در مغز افزایش دهند. یک دسته از آگونیست های دوپامین هستند که تاثیرات دوپامین را تقلید می کنند. نوع دیگری از عامل لوودوپا است که در مغز به دوپامین تبدیل می شود. هر کدام از آنها منافع نسبی و عوارض جانبی خود را دارند. محققان همچنین ارتباط قوی بین اسکیزوفرنی و مقدار بیش از حد از دوپامین در برخی از بخش های مغز پیدا کرده اند.

> منابع:

بیماری پارکینسون موسسه ملی بهداشت، وب سایت پیری پیری. به روز شده در ژوئن 2016.

> تامپسون، RF مغز: یک بیوشیمی اولیه. نیویورک: ناشران ارزشمند؛ 2000